Οι θνησιγενείς προσπάθειες, το αφεντικό και ο παλληκαράς
Απόστολος Αποστολόπουλος
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ 17/6/2017
Όλες οι παλαιές και νέες προσπάθειες να ενωθεί η Ευρώπη σε μια ενιαία οντότητα, υπό μια ηγεσία, έχουν αποδειχθεί θνησιγενείς. Η πρώτη απόπειρα ήταν του Καρλομάγνου, γύρω στα 800 μ.Χ. και ακολούθησαν οι απόπειρες του Ναπολέοντα και του Χίτλερ. Όλες ήταν εφήμερες. Και στη Δυτική και στην Ανατολική Ευρώπη. Τα Έθνη ζητούν συνεργασία, αλλά με ανεξαρτησία. Απεχθάνονται τις απόπειρες κατάργησής τους.
Ο κόσμος στην Ευρώπη δεν είναι –τουλάχιστον προς το παρόν– πρόθυμος να φέρει στην εξουσία πολιτικές δυνάμεις που αυτοπαρουσιάζονται ως αντισυστημικές. Δεν είναι πειστικές και ουδείς φαίνεται διατεθειμένος να αγωνιστεί για να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη. Δυο άνισα παραδείγματα:
Πρώτον, ο Ολάντ αφέθηκε να εξαντλήσει τη θητεία του μέσα στη γενική ανυποληψία. Τον άφησαν να βουλιάξει, αλλά ούτε καν προσπάθησαν να τον υποχρεώσουν σε παραίτηση. Όχι από αδιαφορία, αλλά από πολιτική αδυναμία. Η αδυναμία επιβεβαιώθηκε πάραυτα με την εκλογή Μακρόν.
Δεύτερον, η ηγεσία της ΓΣΕΕ για γνωστούς λόγους βυθίζεται στην ανυποληψία. Μένει στη θέση της, επειδή ουδείς έχει την απαραίτητη ισχύ για την ανατροπή της.
Ελεγχόμενες οι αντιδράσεις
Το Σύστημα μπορεί ακόμα να κρατάει σε χαμηλούς τόνους τις αντιδράσεις των πολιτών. Ουδείς αντέδρασε όταν ο Τσίπρας έκανε τη γνωστή τούμπα μετά το δημοψήφισμα. Ο Μακρόν μπορεί στην πράξη να πήρε μόνο 16% του συνολικού εκλογικού σώματος (οι μισοί απείχαν στον δεύτερο γύρο) αλλά θα έχει συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή, γεγονός που εκ των πραγμάτων αλλοιώνει τη λαϊκή βούληση.
Ο Μακρόν θα κυβερνήσει με το επιχείρημα ότι εκπροσωπεί τη νομιμότητα. Εξάλλου οι αντίπαλοί του πήραν ακόμα λιγότερες ψήφους. Είναι προφανές ότι ούτε τη Λεπέν, ούτε τον Μελανσόν εμπιστεύεται η πλειοψηφία. Για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι οι κραυγές περί φασιστικού κινδύνου είναι το άλλοθι της Αριστεράς για να αφεθεί στη θαλπωρή του καθεστώτος.
Και γιατί να ψηφίσουν Μελανσόν; Δεν άντεξε καν στην πίεση του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, στην πίεση ενός κόμματος του 2%, και παραδόθηκε στον Μακρόν. Με ποιο ηθικό-πολιτικό ανάστημα μπορούσε να πείσει ότι ήταν ικανός να αντιμετωπίσει το σκληροτράχηλο δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε; Όσο για τη Λεπέν θα ήθελε να κινηθεί στο χώρο του γκωλισμού αλλά δεν έδειξε να διαθέτει έστω ψίχουλα από τη διορατικότητα και το σθένος του στρατηγού.
Οι αντιπολιτεύσεις φαίνονται ανίκανες, μικρές και ασήμαντες ηθικά, πολιτικά και ατομικά. Κορυφαίο παράδειγμα είναι ο Σάντερς που υποστήριξε την Κλίντον μετά την εσωκομματική του ήττα.
Ο λαγός δεν γίνεται λιοντάρι
Στην Ελλάδα, ο βίος και η πολιτεία των πολιτικών δυνάμεων, και όταν ασκούν εξουσία και όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, καθιστούν περιττό κάθε σχόλιο για τις ικανότητες και το πολιτικό ανάστημα των ηγεσιών. Κανένας λαγός δεν γίνεται λιοντάρι. Όσο έξυπνος και αν είναι, λαγός θα είναι.
Η (Δυτική) Ευρώπη ανοικοδομήθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με πολλά δολάρια σαν δορυφόρος των ΗΠΑ. Και παραμένει δορυφόρος. Η ΕΕ, με πρώτη τη Γερμανία, ψηφίζει σταθερά υπέρ των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και εναντίον των οικονομικών και πολιτικών της συμφερόντων, επειδή αυτό υπαγορεύουν οι ΗΠΑ.
Όταν ο Ομπάμα ανέθετε την ηγεσία του νεοφιλελευθερισμού/παγκοσμιοποίησης στο ζεύγος Μέρκελ-Σόϊμπλε ήξερε ότι η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ δεν κινδύνευε από τον θίασο του Θεάτρου Σκιών που κατοικοεδρεύει στο Βερολίνο και κάνει τον παλληκαρά στους «Άθλιους των Αθηνών».
Νικητές και ηττημένοι του Μεγάλου Πολέμου ήλπιζαν σε μια, εν καιρώ, παλινόρθωση. Αλλά οι Αγγλογάλλοι αποικιοκράτες πήραν σκληρό μάθημα στο Σουέζ το 1956 από τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση. Οι Αμερικανοί ήθελαν να ενώσουν την Ευρώπη για να εγκλωβίσουν τη Σοβιετική Ένωση, την τότε ανταγωνίστριά τους στη μάχη για την παγκόσμια κυριαρχία.
Αντίπαλος η Ρωσία
Η Σοβιετική Ένωση δεν απειλούσε τη Δυτική Ευρώπη. Η Γιάλτα είχε καθορίσει με σαφήνεια τα όρια των δυο Κόσμων στη Γηραιά Ήπειρο. Κίνδυνος ήταν μόνο οι λαοί της Ευρώπης, αλλά τα ισχυρά Κομμουνιστικά Κόμματα της Γαλλίας και Ιταλίας, δουλικά στη Μόσχα, εξασφάλισαν την κοινωνική ηρεμία.
Κατασκεύασαν, μάλιστα και ψευδοθεωρίες για ειρηνικό πέρασμα στον σοσιαλισμό. Συνεργάστηκαν φρόνιμα και τακτικά με τις αστικές ηγεσίες, προσφέροντας κοινωνική ειρήνη έναντι επιπέδου ζωής. Δεν πήγε και άσχημα.
Κλειδί των πολιτικών εξελίξεων στη Δυτική Ευρώπη ήταν και είναι η στάση απέναντι στη Ρωσία. Κορυφαίο παράδειγμα: Ο Χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός Άλντο Μόρο δολοφονήθηκε για να ματαιωθεί η (εθνική) συνεννόηση με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας και να αποκλειστεί κάθε έμμεση ρωσική επιρροή.
Στην Ελλάδα, με το γιγαντιαίο κίνημα της ΕΑΜικής αντίστασης, πληρώσαμε αντίστοιχα τεράστιο τίμημα, με τη δολοφονία ολόκληρου του λαού. Εννοώ του συνόλου, όχι μόνο της πλευράς των ηττημένων του Εμφυλίου. Επιπρόσθετο κόστος, ευθέως ανάλογο με τον Μόρο, ήταν η δολοφονία του Μπακογιάννη.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παραπλανούσαν τον κόσμο ότι εχθρός ήταν ο κομμουνισμός. Τώρα πια όλοι καταλάβαμε ότι αυτό που φόβιζε τη Δύση ήταν η Ρωσία σε οποιοδήποτε πολιτικό περιτύλιγμα.
Ο αντιρωσικός οδοστρωτήρας
Κατά το Limes (ιταλικό περιοδικό), εκτός από τον Μόρο, δυο άλλοι ισχυροί παράγοντες στην Ιταλία δεν έχασαν μεν τη ζωή τους, αλλά έχασαν τη θέση τους: Ο πρωθυπουργός Μπερλουσκόνι και ο προηγούμενος Πάπας Βενέδικτος.
Και οι δυο υποχρεώθηκαν σε παραίτηση υπό τη βοή ή τους ψιθύρους για σκάνδαλα. Και οι δυο, λέει το περιοδικό (τεύχος Απριλίου, αναδημοσίευση/πηγή το γαλλικό ιστολόγιο reseau international) υποστήριζαν την προσέγγιση με τη Ρωσία του Πούτιν.
Τελευταίο θύμα ήταν ο νεοφιλελεύθερος Φιγιόν, πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός των ρεπουμπλικάνων και υποψήφιος στις γαλλικές προεδρικές εκλογές. Το αμάρτημά του ήταν ότι κι αυτός υποστήριζε την προσέγγιση με τη Μόσχα.
Η στρατηγική των ΗΠΑ έναντι της Σοβιετικής Ένωσης/Ρωσίας μοιάζει, από την εποχή του Τρούμαν, με οδοστρωτήρα. Είναι έτοιμη να συνθλίψει όποιον παρεκκλίνει. Ο Ερντογάν επιλέγει το «ζειν επικινδύνως», αλλά είναι προσεκτικός. Για την ώρα, από τη βάση του Ιντσιρλίκ δεν φεύγουν οι Αμερικανοί, αλλά τα μαζεύουν οι αντίπαλοί τους, οι Γερμανοί, οι οποίοι χάνουν δυνατότητες παρέμβασης στη Μέση Ανατολή.
Το ερώτημα είναι παλιό, αλλά επίκαιρο: Ποιος κυβερνάει αυτόν τον Κόσμο;
Υ.Γ. Ο Σόϊμπλε δήλωσε ότι η συμφωνία (στο Eurogroup) ήταν έτοιμη προ τριών εβδομάδων, αλλά η Αθήνα ζήτησε να μην ανακοινωθεί για επικοινωνιακούς λόγους. Τετέλεσται.
Επιμέλεια Αννιώ
πηγη:stavroslygeros.gr
Όλες οι παλαιές και νέες προσπάθειες να ενωθεί η Ευρώπη σε μια ενιαία οντότητα, υπό μια ηγεσία, έχουν αποδειχθεί θνησιγενείς. Η πρώτη απόπειρα ήταν του Καρλομάγνου, γύρω στα 800 μ.Χ. και ακολούθησαν οι απόπειρες του Ναπολέοντα και του Χίτλερ. Όλες ήταν εφήμερες. Και στη Δυτική και στην Ανατολική Ευρώπη. Τα Έθνη ζητούν συνεργασία, αλλά με ανεξαρτησία. Απεχθάνονται τις απόπειρες κατάργησής τους.
Ο κόσμος στην Ευρώπη δεν είναι –τουλάχιστον προς το παρόν– πρόθυμος να φέρει στην εξουσία πολιτικές δυνάμεις που αυτοπαρουσιάζονται ως αντισυστημικές. Δεν είναι πειστικές και ουδείς φαίνεται διατεθειμένος να αγωνιστεί για να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη. Δυο άνισα παραδείγματα:
Πρώτον, ο Ολάντ αφέθηκε να εξαντλήσει τη θητεία του μέσα στη γενική ανυποληψία. Τον άφησαν να βουλιάξει, αλλά ούτε καν προσπάθησαν να τον υποχρεώσουν σε παραίτηση. Όχι από αδιαφορία, αλλά από πολιτική αδυναμία. Η αδυναμία επιβεβαιώθηκε πάραυτα με την εκλογή Μακρόν.
Δεύτερον, η ηγεσία της ΓΣΕΕ για γνωστούς λόγους βυθίζεται στην ανυποληψία. Μένει στη θέση της, επειδή ουδείς έχει την απαραίτητη ισχύ για την ανατροπή της.
Ελεγχόμενες οι αντιδράσεις
Το Σύστημα μπορεί ακόμα να κρατάει σε χαμηλούς τόνους τις αντιδράσεις των πολιτών. Ουδείς αντέδρασε όταν ο Τσίπρας έκανε τη γνωστή τούμπα μετά το δημοψήφισμα. Ο Μακρόν μπορεί στην πράξη να πήρε μόνο 16% του συνολικού εκλογικού σώματος (οι μισοί απείχαν στον δεύτερο γύρο) αλλά θα έχει συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή, γεγονός που εκ των πραγμάτων αλλοιώνει τη λαϊκή βούληση.
Ο Μακρόν θα κυβερνήσει με το επιχείρημα ότι εκπροσωπεί τη νομιμότητα. Εξάλλου οι αντίπαλοί του πήραν ακόμα λιγότερες ψήφους. Είναι προφανές ότι ούτε τη Λεπέν, ούτε τον Μελανσόν εμπιστεύεται η πλειοψηφία. Για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι οι κραυγές περί φασιστικού κινδύνου είναι το άλλοθι της Αριστεράς για να αφεθεί στη θαλπωρή του καθεστώτος.
Και γιατί να ψηφίσουν Μελανσόν; Δεν άντεξε καν στην πίεση του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, στην πίεση ενός κόμματος του 2%, και παραδόθηκε στον Μακρόν. Με ποιο ηθικό-πολιτικό ανάστημα μπορούσε να πείσει ότι ήταν ικανός να αντιμετωπίσει το σκληροτράχηλο δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε; Όσο για τη Λεπέν θα ήθελε να κινηθεί στο χώρο του γκωλισμού αλλά δεν έδειξε να διαθέτει έστω ψίχουλα από τη διορατικότητα και το σθένος του στρατηγού.
Οι αντιπολιτεύσεις φαίνονται ανίκανες, μικρές και ασήμαντες ηθικά, πολιτικά και ατομικά. Κορυφαίο παράδειγμα είναι ο Σάντερς που υποστήριξε την Κλίντον μετά την εσωκομματική του ήττα.
Ο λαγός δεν γίνεται λιοντάρι
Στην Ελλάδα, ο βίος και η πολιτεία των πολιτικών δυνάμεων, και όταν ασκούν εξουσία και όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, καθιστούν περιττό κάθε σχόλιο για τις ικανότητες και το πολιτικό ανάστημα των ηγεσιών. Κανένας λαγός δεν γίνεται λιοντάρι. Όσο έξυπνος και αν είναι, λαγός θα είναι.
Η (Δυτική) Ευρώπη ανοικοδομήθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με πολλά δολάρια σαν δορυφόρος των ΗΠΑ. Και παραμένει δορυφόρος. Η ΕΕ, με πρώτη τη Γερμανία, ψηφίζει σταθερά υπέρ των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και εναντίον των οικονομικών και πολιτικών της συμφερόντων, επειδή αυτό υπαγορεύουν οι ΗΠΑ.
Όταν ο Ομπάμα ανέθετε την ηγεσία του νεοφιλελευθερισμού/παγκοσμιοποίησης στο ζεύγος Μέρκελ-Σόϊμπλε ήξερε ότι η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ δεν κινδύνευε από τον θίασο του Θεάτρου Σκιών που κατοικοεδρεύει στο Βερολίνο και κάνει τον παλληκαρά στους «Άθλιους των Αθηνών».
Νικητές και ηττημένοι του Μεγάλου Πολέμου ήλπιζαν σε μια, εν καιρώ, παλινόρθωση. Αλλά οι Αγγλογάλλοι αποικιοκράτες πήραν σκληρό μάθημα στο Σουέζ το 1956 από τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση. Οι Αμερικανοί ήθελαν να ενώσουν την Ευρώπη για να εγκλωβίσουν τη Σοβιετική Ένωση, την τότε ανταγωνίστριά τους στη μάχη για την παγκόσμια κυριαρχία.
Αντίπαλος η Ρωσία
Η Σοβιετική Ένωση δεν απειλούσε τη Δυτική Ευρώπη. Η Γιάλτα είχε καθορίσει με σαφήνεια τα όρια των δυο Κόσμων στη Γηραιά Ήπειρο. Κίνδυνος ήταν μόνο οι λαοί της Ευρώπης, αλλά τα ισχυρά Κομμουνιστικά Κόμματα της Γαλλίας και Ιταλίας, δουλικά στη Μόσχα, εξασφάλισαν την κοινωνική ηρεμία.
Κατασκεύασαν, μάλιστα και ψευδοθεωρίες για ειρηνικό πέρασμα στον σοσιαλισμό. Συνεργάστηκαν φρόνιμα και τακτικά με τις αστικές ηγεσίες, προσφέροντας κοινωνική ειρήνη έναντι επιπέδου ζωής. Δεν πήγε και άσχημα.
Κλειδί των πολιτικών εξελίξεων στη Δυτική Ευρώπη ήταν και είναι η στάση απέναντι στη Ρωσία. Κορυφαίο παράδειγμα: Ο Χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός Άλντο Μόρο δολοφονήθηκε για να ματαιωθεί η (εθνική) συνεννόηση με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας και να αποκλειστεί κάθε έμμεση ρωσική επιρροή.
Στην Ελλάδα, με το γιγαντιαίο κίνημα της ΕΑΜικής αντίστασης, πληρώσαμε αντίστοιχα τεράστιο τίμημα, με τη δολοφονία ολόκληρου του λαού. Εννοώ του συνόλου, όχι μόνο της πλευράς των ηττημένων του Εμφυλίου. Επιπρόσθετο κόστος, ευθέως ανάλογο με τον Μόρο, ήταν η δολοφονία του Μπακογιάννη.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παραπλανούσαν τον κόσμο ότι εχθρός ήταν ο κομμουνισμός. Τώρα πια όλοι καταλάβαμε ότι αυτό που φόβιζε τη Δύση ήταν η Ρωσία σε οποιοδήποτε πολιτικό περιτύλιγμα.
Ο αντιρωσικός οδοστρωτήρας
Κατά το Limes (ιταλικό περιοδικό), εκτός από τον Μόρο, δυο άλλοι ισχυροί παράγοντες στην Ιταλία δεν έχασαν μεν τη ζωή τους, αλλά έχασαν τη θέση τους: Ο πρωθυπουργός Μπερλουσκόνι και ο προηγούμενος Πάπας Βενέδικτος.
Και οι δυο υποχρεώθηκαν σε παραίτηση υπό τη βοή ή τους ψιθύρους για σκάνδαλα. Και οι δυο, λέει το περιοδικό (τεύχος Απριλίου, αναδημοσίευση/πηγή το γαλλικό ιστολόγιο reseau international) υποστήριζαν την προσέγγιση με τη Ρωσία του Πούτιν.
Τελευταίο θύμα ήταν ο νεοφιλελεύθερος Φιγιόν, πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός των ρεπουμπλικάνων και υποψήφιος στις γαλλικές προεδρικές εκλογές. Το αμάρτημά του ήταν ότι κι αυτός υποστήριζε την προσέγγιση με τη Μόσχα.
Η στρατηγική των ΗΠΑ έναντι της Σοβιετικής Ένωσης/Ρωσίας μοιάζει, από την εποχή του Τρούμαν, με οδοστρωτήρα. Είναι έτοιμη να συνθλίψει όποιον παρεκκλίνει. Ο Ερντογάν επιλέγει το «ζειν επικινδύνως», αλλά είναι προσεκτικός. Για την ώρα, από τη βάση του Ιντσιρλίκ δεν φεύγουν οι Αμερικανοί, αλλά τα μαζεύουν οι αντίπαλοί τους, οι Γερμανοί, οι οποίοι χάνουν δυνατότητες παρέμβασης στη Μέση Ανατολή.
Το ερώτημα είναι παλιό, αλλά επίκαιρο: Ποιος κυβερνάει αυτόν τον Κόσμο;
Υ.Γ. Ο Σόϊμπλε δήλωσε ότι η συμφωνία (στο Eurogroup) ήταν έτοιμη προ τριών εβδομάδων, αλλά η Αθήνα ζήτησε να μην ανακοινωθεί για επικοινωνιακούς λόγους. Τετέλεσται.
Επιμέλεια Αννιώ
πηγη:stavroslygeros.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια