Σαν σήμερα ο Mεγάλος του Eλληνισμού, Τάσσος Παπαδόπουλος. - «Παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα»

 

Στις 12 Δεκεμβρίου του 2008, οι Ελληνοκύπριοι και ολόκληρος ο Ελληνισμός θρηνούσε τον χαμό του 5ου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος άφηνε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 74 χρόνων, νικημένος από την επάρατη νόσο.

Τεσσεράμισι χρόνια νωρίτερα, στις 7 Απριλίου 2004, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, μέσω ενός διαγγέλματος που πέρασε στην Ιστορία, θα έκανε μια ύστατη προσπάθεια για την καταψήφιση του Σχεδίου Ανάν στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου.

Με τρεμάμενη φωνή και με σχεδόν βουβό από συγκίνηση λόγο όσο όδευε προς τα τελευταία λόγια του διαγγέλματος, απηύθυνε κάλεσμα στον ελληνικό και κυπριακό λαό να “υπερασπιστεί το Δίκιο, την Αξιοπρέπεια και την Ιστορία του”, τονίζοντας τις επαχθείς συνέπειες του “Ναι”.

Προτάσσοντας εκείνο το μεγάλο “Όχι” όπως χαρακτηρίστηκε, και αγνοώντας τις εσωτερικές και εξωτερικές πιέσεις που δεχόταν.

Μιλώντας έτσι στις καρδιές των Ελληνοκυπρίων για τις “ηθικές αρχές και αξίες του λαού μας”, που εν τέλει απέρριψαν δια της ηχηρής ψήφου τους το Σχέδιο.

Η ηγετική του φυσιογνωμία, σε μία εποχή που στιγματίζεται παγκοσμίως από ελλειμματικές ηγεσίες και ατροφικό κοινωνικό όραμα, θα συγκαταλέγεται πάντοτε μεταξύ εκείνων των φωτεινών οροσήμων που θα υπενθυμίζει τις αρχές και τις αξίες κάθε έθνους. Εκείνες τις αρχές και τις αξίες που επικαλέστηκε την 7η Απριλίου 2004 και τις οποίες δεν θέλησε να προδώσει.

Τελειώνοντας εκείνον τον λόγο του με την ευχή για Καλή Ανάσταση, δεδομένης της γιορτής του Πάσχα λίγες μέρες νωρίτερα.

Μια ευχή που, αν αναγνωστεί βάσει των συγκυριών, θα μπορούσε κάλλιστα να συμπυκνώνει ολόκληρο το νόημα της επίλυσης του Κυπριακού ζητήματος.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, το Κυπριακό παρέμεινε και παραμένει άλυτο, με εκείνη την ευχή να μην δύναται να εκπληρωθεί.

Η φωτεινή προσωπικότητα ωστόσο του Τάσσου Παπαδόπουλου υπενθυμίζει εκείνη την ελπίδα που πάντα υπάρχει, με τη στάση που τήρησε πριν 13 χρόνια να συμπυκνώνει το σθένος που μπορεί να κινητροδοτήσει έναν λαό να υψώσει το ανάστημά του.

Διότι μόνο μέσα από τα μάτια των χαρισματικών προσωπικοτήτων μπορεί να διαγραφεί στον δυσοίωνο ορίζοντα μια αχτίδα φωτός.

Για να μην “συληθεί” και “ενταφιαστεί” το όνειρο.

Όπως συνέβη με το ανεκδιήγητο περιστατικό της κλοπής της σωρού του Τάσσου Παπαδόπουλου, ένα χρόνο μετά την ταφή του.

Και την εκ νέου ταφή στις 12 Μαρτίου 2010.

Καθώς, όπως είπε στο ιστορικό αυτό διάγγελμα: “Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο.

Δεν θα παραδώσω «κοινότητα» χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα”.