μύθοι για τα αστέρια και τους αστερισμούς

Ο κόσμος των αστερισμών...

Αν ρίξουμε το βλέμμα μας ένα ανέφελο καλοκαιριάτικο βράδυ στον ουρανό, θα μας αγκαλιάσει το μαύρο πέπλο του στερεώματος ολοκέντητο από χιλιάδες φωτεινά σημαδάκια, που ακτινοβολούν και τρεμοσβήνουν πάνω στην ουράνια σφαίρα. Τα περισσότερα από αυτά τα φωτεινά ουράνια σώματα είναι άστρα σαν τον Ήλιο μας και φαίνονται έτσι μικρά λόγω της τεράστιας απόστασης που μας χωρίζει από αυτά.

Με μια πρώτη ματιά που θα ρίξουμε στο αστροστόλιστο πέπλο του ουρανού, ίσως σχηματίσουμε την εντύπωση ότι τα άστρα είναι άπειρα και σκορπισμένα τυχαία στο Διάστημα. Αυτό, όμως, δεν είναι αλήθεια. Τα άστρα , που μπορούμε να διακρίνουμε μόνο με τα μάτια μας, ούτε άπειρα είναι, ούτε όπως θα δούμε σκορπισμένα άτακτα.

Τα άστρα πάνω στον ουρανό σχηματίζουν μεταξύ τους, αν τα ενώσουμε με νοητές γραμμές, διάφορα γεωμετρικά σχήματα, όπως τρίγωνα και τετράπλευρα , πολύγωνα και σταυρούς. Όλα αυτά τα ευδιάκριτα συμπλέγματα άστρων ονομάστηκαν αστερισμοί, που η πλούσια ελληνική μυθολογία, όπως και οι μυθολογίες άλλων λαών, τους συνέδεσαν με την ύπαρξη θεών και ηρώων.

Οι αρχαίου λαοί, και ιδιαίτερα οι αρχαίοι Έλληνες, έδωσαν στους αστερισμούς ονόματα μυθικών ζώων και ανθρώπων, ακόμα και πραγμάτων. Έτσι, ο ουρανός φαίνεται να κατοικείται από ένα μυθικό και ρομαντικό συγχρόνως κόσμο παραμυθιών. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν οι πρώτοι μύθοι για τα αστέρια και τους αστερισμούς.

ελληνική μυθολογία


αστερισμός της Μεγάλης και Μικρής Άρκτου

Αν και ο αστερισμός αυτός δεν μοιάζει με άρκτο(αρκούδα), σχεδόν όλα τα έθνη και σε όλες τις εποχές τον ονόμαζαν έτσι. Η Ελληνική Μυθολογία αναγνωρίζει σε αυτόν την ωραία Καλλιστώ, που κίνησε τη ζήλια της Ήρας με συνέπεια να την μεταμορφώσει σε αρκούδα. Έτσι άρχισε να περιπλανιέται στα δάση μέχρι που συνάντησε το γιο της τον Αρκάδα. Θέλησε να τον αγκαλιάσει, αλλά αυτός δεν αναγνώρισε τη μητέρα του, φοβήθηκε το θηρίο και σήκωσε το όπλο του για να την σκοτώσει. Ο Δίας, όμως τους λυπήθηκε και για να εμποδίσει το έγκλημα, τους ανύψωσε στον ουρανό, όπου έγιναν η Καλλιστώ, η Μεγάλη Άρκτος και ο Αρκάδας, η Μικρή Άρκτος. Αυτή η τιμή που τους έγινε εξαγρίωσε περισσότερο την Ήρα, η οποία παρότρυνε τον Ωκεανό και τη Θέτιδα να απαγορέψουν στους δύο αυτούς αστερισμούς να πλησιάζουν τα υγρά βασίλειά τους. Εξαιτίας της απαγόρευσης αυτής οι Άρκτοι περιστρέφονται συνεχώς γύρω από τον ουράνιο πόλο χωρίς ποτέ να δύουν κάτω από τον ορίζοντα.
αστερισμός του Λέοντος  

Ο Λέοντας κατά την μυθολογία δεν είναι άλλος από το Λιοντάρι της Νεμέας. Συνδέεται λοιπόν άμεσα με τον μεγάλο ήρωα της αρχαίας Ελλάδας τον Ηρακλή. Η καταγωγή του Λέοντα, όπως και των περισσότερων αγρίων θηρίων της μυθολογίας μας, ανάγεται στους φοβερούς Τιτάνες. Γεννήθηκε από την ένωση της Χίμαιρας και Όρθρου, γιο του τιτάνα Τυφώνα και της Έχιδνας. Το λιοντάρι αυτό το είχε εκθρέψει η Ήρα και το άφησε ελεύθερο στα δάση της Νεμέας. Εκεί προξενούσε μεγάλες καταστροφές και είχε ερημώσει όλη η περιοχή εξαιτίας του. Την εποχή εκείνη βασίλευε στις Μυκήνες ο Ευρυσθέας ξάδερφος του Ηρακλή, ο οποίος φοβούμενος μην χάσει τον θρόνο του από το γενναίο εξάδελφό του τον ανάγκασε να κάνει δώδεκα άθλους. Ο Ηρακλής μη μπορώντας να αρνηθεί τίποτα στον Ευρυσθέα, αφού ήταν αναγκασμένος από ένα χρησμό να τον υπακούσει σε ό,τι και αν του ζητούσε, έλαβε την εντολή να φονεύσει το Λέοντα της Νεμέας. Κατευθύνθηκε λοιπόν προς τη Νεμέα και δεν άργησε να συναντήσει το φοβερό λιοντάρι. Η μονομαχία του ήρωα μας με το θηρίο ήταν σκληρή αλλά τελικά κατάφερε να το πιάσει από το λαιμό και να το πνίξει με τα ίδια του τα χέρια. Μετά τη μονομαχία έλαβε το πανίσχυρο δέρμα του λιονταριού, τη λεοντή, και την φορούσε ως χιτώνα, για αυτό πάντοτε ο Ηρακλής εικονίζεται φορώντας χιτώνα από δέρμα λιονταριού. Αργότερα οι θεοί θέλοντας να τιμήσουν τον Ηρακλή και να θυμίζουν αιώνια στους ανθρώπους την ευγνωμοσύνη που οφείλουν στον ημίθεο αποφάσισαν να ανεβάσουν τον Λέοντα στον ουρανό κάνοντας τον αστερισμό.


αστερισμός του Κηφέα

 Μεταξύ της Μικρής Άρκτου και της Κασσιόπης συναντάμε το αστερισμό του βασιλιά της Αιθιοπίας Κηφέα, που ήταν γιος του Βήλου, άνδρας της Κασσιόπης και πατέρας της Ανδρομέδας. Ο βασιλιάς Κηφέας βρέθηκε σε πολύ άσχημη θέση όταν στη χώρα του ενέσκηψε λιμός και τρομερές καταστροφές, καθώς ένας τεράστιος άγριος Δράκοντας τυρρανούσε και φόβιζε τους υπηκόους του. Αιτία όλων αυτών των δεινών ήταν η φιλάρεσκη γυναίκα του η Κασσιόπη, που πεντάμορφη και βασίλισσα όπως ήταν, αισθάνθηκε αρκετά δυνατή, ώστε να καυχηθεί ότι ήταν η πιο ωραία από τις θαλάσσιες νύμφες Νηρηίδες. Η προσβολή ήταν μεγάλη προς τις θεϊκές νύμφες , που θύμωσαν πάρα πολύ και παραπονέθηκαν στο θεό Ποσειδώνα. Ο θεός της θάλασσας έστειλε τότε ένα τεράστιο θαλασσινό κύμα, που πλημμύρισε την περιοχή και ένα θαλάσσιο τέρας, το Δράκοντα, για να τιμωρήσει την καυχησιά της Κασσιόπης . Κατ’ άλλους το θαλάσσιο αυτό τέρας, που θα τιμωρούσε την Κασσιόπη, ήταν το φοβερό Κήτος, που συνδέεται με τον ομώνυμο αστερισμό.
αστερισμός του Βόρειου Στεφάνου

 Ο Βόρειος Στέφανος συνδέεται με το μύθο του ήρωα των Αθηνών Θησέα και της Αριάδνης, κόρης του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα και της Πασιφάης. Όταν ο Θησέας με τα δώρα της Αριάδνης, το ξίφος κα το μίτο, κατόρθωσε να σκοτώσει το φοβερό Μινώταυρο και να βγει σώος από το Λαβύρινθο, από ευγνωμοσύνη την πήρε μαζί του στην Αθήνα. Στο ταξίδι όμως της επιστροφής, ο πονηρός Θησέας, μια και είχε κάνει τη δουλειά του, την εγκατέλειψε στη Νάξο. Την περίλυπη Αριάδνη παρηγόρησε η θεά του έρωτα Αφροδίτη που της έταξε σύζυγο αθάνατο. Πραγματικά μετά από λίγο έφτασε στη Νάξο ο θεός Διόνυσος, επιστρέφοντας από κάποιο ταξίδι του στην Ασία. Αγάπησε την Αριάδνη και την παντρεύτηκε. Για γαμήλιο δώρο ο Διόνυσος της έδωσε ένα θαυμάσιο χρυσό στεφάνι, έργο του Ηφαίστου, το οποίο μετά το θάνατό της τοποθετήθηκε στον ουρανό και τα πολύτιμα πετράδια του έγιναν άστρα. Έτσι δημιουργήθηκε ο αστερισμός του Στεφάνου. Το μεγάλο μαργαριτάρι του χρυσού στεφανιού έγινε ο Μαργαρίτης, το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού. Μετέπειτα ο αστερισμός αυτός του βόρειου ουρανού ονομάστηκε Βόρειος Στέφανος για να διακρίνεται από τον παρόμοιο αστερισμό του νότιου ουρανού, το Νότιο Στέφανο. Άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο αστερισμός αυτός παριστάνει τα μαλλιά της Αριάδνης ή και την ίδια τη βασιλοπούλα, την οποία ο σύζυγός της Διόνυσος μεταμόρφωσε σε αστερισμό, προσφέροντάς της αιώνια αθανασία. Σε διαφορετική παράδοση, το χρυσό αυτό στεφάνι που έγινε αστερισμός, ήταν δώρο της θεάς της θάλασσας Αμφιτρίτης στο θεό Θησέα, που με τη σειρά του το προσέφερε στη Αριάδνη από ευγνωμοσύνη.


αστερισμός της Ύδρας και του Καρκίνου

 Η Ύδρα ζούσε στα έλη της Λέρνης, μιας πόλης ΝΑ του Άργους, πάνω στην αργολική ακτή. Από το γεγονός αυτό, το μυθολογικό τέρας πήρε το όνομα Λερναία Ύδρα. Ήταν ένα φοβερό τέρας με εννέα κεφάλια, από τα οποία το 5ο- το μεσαίο- ήταν αθάνατο. Ο Ηρακλής διατάχθηκε από τον Ευρυσθέα να την εξοντώσει κάνοντας τον 2ο άθλο του. Για το σκοπό αυτό πήρε μαζί του τον αγαπημένο του ανιψιό Ιόλαο. Εκεί, στα έλη της Λέρνης, ο ήρωας εξακόντισε πρώτα τα βέλη του εναντίον του θηρίου, για να το αναγκάσει να βγει από τη φωλιά του. Κατόπιν, αντιμέτωποι τέρας και ήρωας άρχισαν μια φοβερή πάλη σώμα με σώμα. Ο Ηρακλής τη χτυπούσε με το ρόπαλό του και της έκοβε τα κεφάλια με το σπαθί του. Η έκπληξη του ήρωα όμως ήταν πολύ μεγάλη, καθώς από κάθε κομμένο κεφάλι ξεφύτρωναν δύο καινούρια. Βλέποντας πια ο Ηρακλής ότι η μάχη θα ήταν άνιση, ζήτησε τη βοήθεια του Ιόλαου. Έτσι κάθε φορά που ο Ηρακλής έκοβε ένα κεφάλι της Ύδρας, ο Ιόλαος έκαιγε με αναμμένο δαυλό το ματωμένο μέρος του τραχήλου της, ώστε να εμποδίζει το ξαναφύτρωμα νέου κεφαλιού. Η εξολόθρευση της Ύδρας αποτελεί το 2ο σπουδαίο άθλο του Ηρακλή. Κατά την ερμηνεία του μύθου, η Λερναία Ύδρα εκπροσωπούσε τα έλη γύρω από την πόλη Λέρνη, που αποτελούσαν πηγές μολυσματικής ασθένειας για τους κατοίκους. Ο Ηρακλής τους απάλλαξε από αυτό το κακό με τα αποξηραντικά έργα που εκτέλεσε. Ο Ευρυσθέας δε θεώρησε αυτόν τον άθλο του Ηρακλή ολοκληρωμένο, γιατί τον ήρωα τον βοήθησε ο Ιόλαος. Ο Ηρακλής δικαιολόγησε τη βοήθεια του Ιόλαου σ’ αυτόν τον άθλο του με το επιχείρημα ότι και η Ύδρα είχε βοηθό της εναντίον του ένα τεράστιο Καρκίνο, που της τον έστειλε σύμμαχό της η θεά Ήρα.

Κατά τη μυθολογία, ο Καρκίνος είχε σταλεί από τη θεά Ήρα στην προστατευόμενή της Λερναία Ύδρα, ως βοηθός της εναντίον του Ηρακλή. Έτσι ο παμμεγέθης Καρκίνος παρενοχλούσε τον Ηρακλή κατά τη φοβερή του μάχη εναντίον της Ύδρας δαγκώνοντας του το πόδι, ενώ ταυτόχρονα η Ύδρα έσφιγγε και παρέλυε την κνήμη του με το κάτω μέρος του σώματός της. Με τη βοήθεια όμως του Ιόλαου και της φωτιάς, ο Ηρακλής εξόντωσε την Ύδρα και τελικά συνέθλιψε με το πέλμα του το σύμμαχό της Καρκίνο. Η θεά Ήρα για να ανταμείψει τον Καρκίνο που σκοτώθηκε εξαιτίας της, τον τοποθέτησε στον ουρανό, δίπλα στο κεφάλι της συμμάχου του Ύδρας, που είχε γίνει από την Ήρα και αυτή αστερισμός. Η Ύδρα, αυτό το μυθολογικό τέρας, ήταν η κόρη του Τυφώνα και της Έχιδνας, όπως τα δύο φοβερά σκυλιά Κέρβερος και Όρθρος. Ήταν προστατευόμενη της Ήρας, που σκόπευε να τη μεταχειριστεί για να εξοντώσει τον εχθρό της, τον ήρωα Ηρακλή.


αστερισμός των Πλειάδων

 Οι Πλειάδες, όπως και οι αδερφές τους Υάδες, ήταν κόρες της Πλειόνης και του Άτλαντα, γι’ αυτό και ονομάζονται και αυτές Ατλαντίδες. Οι 7 Πλειάδες, μητέρες θεών και ηρώων ήταν οι: Αλκυόνη, Ηλέκτρα, Μαία, Μερόπη, Ταϋγέτη, Κελαινώ και Αστερόπη. Κατά τη μυθολογία, οι Πλειάδες έγιναν άστρα όταν αυτοκτόνησαν λόγω της μεγάλης τους λύπης για την τιμωρία του πατέρα τους Άτλαντα, αρχηγού των Τιτάνων, από το θεό Δία. Στην τρομερή διαμάχη των Τιτάνων με τους Ολύμπιους Θεούς, οι Θεοί νίκησαν, και ο Δίας έκλεισε όλους τους Τιτάνες στα Τάρταρα, όπου τους φρουρούσαν οι τρομεροί Εκατόγχειρες: o Bρυάρεως, ο Κόττος και ο Γύης. Τον Άτλαντα, τον αρχηγό τους, τον περίμενε μια φοβερή τιμωρία. Ο Δίας τον καταδίκασε να κουβαλάει αιώνια το βάρος του ουρανού στις πλάτες του, για να μη βρει ποτέ ξεκούραση. Σε άλλη εκδοχή, οι Πλειάδες αυτοκτόνησαν, επειδή ήταν απαρηγόρητες για το θάνατο των αδερφών τους- των Υάδων- που είχαν γίνει άστρα από το Δία. Έτσι μετά από το θάνατό τους οι Πλειάδες τοποθετήθηκαν κι αυτές στον ουρανό από τους Θεούς, με τους οποίους οι περισσότερες είχαν σχέσεις. Κατά τους Βοιωτικούς μύθους, οι Πλειάδες έγιναν άστρα για να γλιτώσουν από τη συνεχή καταδίωξή τους από το γίγαντα Ωρίωνα, ο οποίος τις είχε ερωτευθεί -και ιδιαίτερα τη Μερόπη- όταν τις είδε, μαζί με τη μητέρα τους Πλειόνη, να διέρχονται από τη Βοιωτία. Από τότε έβαλε σκοπό της ζωής του να τις απαγάγει. Η καταδίωξη αυτή κράτησε συνολικά πέντε χρόνια. Τελικά, οι Πλειάδες αποκαμωμένες ζήτησαν τη βοήθεια του Δία, με τον οποίο αρκετές είχαν συνάψει σχέσεις. Ο Δίας, λοιπόν, για να τις ξεκουράσει, τις μετέφερε στον ουρανό και τις μεταμόρφωσε σε άστρα, κοντά στις αδερφές τους Υάδες, νότια του ζωδιακού αστερισμού του Ταύρου. Αλλά και εκεί τις καταδίωκε ο μυθικός κυνηγός Ωρίων, που μεταμορφώθηκε κι αυτός σε ένα γειτονικό αστερισμό. Έτσι, τρέχοντας οι Πλειάδες για να γλιτώσουν από το διώκτη τους Ωρίωνα, πέφτουν στην αγκαλιά του Ωκεανού, που συμβολίζει ολόκληρη την ουράνια σφαίρα.

αστερισμοί του Ωρίωνα και του Σκορπιού

Ο Ωρίωνας ήταν μυθικός κυνηγός, γιος του θεού Ποσειδώνα και της Ευρυάλης, κόρης του Μίνωα. Από τον πατέρα του πήρε την ικανότητα να περπατά πάνω στις θάλασσες. Συνήθως παριστάνεται να έχει υψωμένο το ρόπαλο του εναντίον του Ταύρου, και προσπαθεί να φτάσει τις κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης, τις μυθικές Πλειάδες, και ιδιαίτερα τη Μερόπη, με την οποία ήταν ερωτευμένος. Επειδή ήταν περίφημος κυνηγός, συνόδευε τη θεά Άρτεμη στα κυνήγια της. Όπως ήταν επόμενο, οι δυο όμορφοι νέοι ερωτεύθηκαν ο ένας τον άλλο. Ο θεός Απόλλωνας όμως, για να ματαιώσει την ένωση του θνητού Ωρίωνα με τη θεά και δίδυμη αδερφή του Άρτεμη, έστειλε έναν τεράστιο Σκορπιό που με το κεντρί του θανάτωσε τον άτυχο νέο. Αυτό το άδοξο τέλος είχε ο περίφημος μυθικός κυνηγός, αφού προηγουμένως πρόλαβε να σκοτώσει το θανατηφόρο Σκορπιό. Κατά μια άλλη εκδοχή, το Σκορπιό τον έστειλε η Γη, για να ταπεινώσει τον Ωρίωνα, επειδή καυχήθηκε ότι κανένα γήινο ζώο δε μπορούσε να ξεφύγει από τα βέλη του. Ο Ωρίωνας και ο Σκορπιός μετά το θάνατό τους έγιναν αστερισμοί από το Δία, που τους έβαλε όμως σε αντιδιαμετρικά σημεία στον ουρανό, ώστε να μη μπορεί πια ο ένας να βλάψει τον άλλο. Κατά τον Όμηρο, ο Ωρίωνας σκοτώθηκε από τα βέλη της θεάς Αρτέμιδας, είτε επειδή προσπάθησε να τη βιάσει είτε επειδή τον απήγαγε η Ήρα για την ομορφιά του, μια και η Αρτέμιδα δεν ήθελε ο αγαπημένος της να ενωθεί ερωτικά μ’ αυτή. Το δε θεό Ασκληπιό, που θέλησε να θεραπεύσει από τις πληγές του το μυθικό κυνηγό, ενώ είχε προσβάλει μια θεά, ο Δίας τον κατακεραύνωσε μεταμορφώνοντας τον, κατά μια εκδοχή, στον αστερισμό του Ομφιούχου. Σύμφωνα με κάποιον άλλο μύθο, ο Ωρίωνας επισκέφθηκε τη Χίο για να την απαλλάξει από τα άγρια θηρία. Εκεί αγάπησε τη Μερόπη, την κόρη του βασιλιά της Χίου Οινοπίωνα, και θέλησε να την παντρευτεί. Ο Οινοπίωνας όμως δεν ήθελε για γαμπρό του τον Ωρίωνα, παρά τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Τότε ο Ωρίωνας αποφάσισε να απαγάγει τη Μερόπη. Ο Οινοπίωνας οργίστηκε και προσποιούμενος ότι θα κάνει μεγάλο γλέντι προς τιμήν του ήρωα, τον μέθυσε και μετά τον τύφλωσε και τον πέταξε αβοήθητο στη θάλασσα. Ο Ωρίωνας όμως άκουσε σφυροκοπήματα από σιδεράδικο και οδηγούμενος από αυτά κατόρθωσε να φτάσει στο εργαστήριο του θεού Ηφαίστου ζητώντας βοήθεια. Ο Ήφαιστος του έδωσε τότε έναν Κύκλωπα, από τους βοηθούς του στο εργαστήριο, που τον οδήγησε στο Φοίβο- Απόλλωνα, ο οποίος του ξαναέδωσε την όραση. Γι’ αυτό απεικονίζεται στον ουρανό να υψώνει το ρόπαλό του προς τον Ταύρο, όπου βρίσκεται η Μερόπη μεταξύ των Πλειάδων. Η ποικιλία των μύθων για τον αστερισμό του Ωρίωνα οφείλεται στο γεγονός ότι από αρχαιοτάτων χρόνων προσέλκυσε την προσοχή των ανθρώπων, γιατί είναι ένας από τους ωραιότερους και πλουσιότερους σε λαμπρά άστρα αστερισμούς, που δεσπόζει στο βόρειο ουρανό μας.


Ανδρομέδα

Η Ανδρομέδα ήταν η κόρη του Κηφέα και της Κασσιόπης, την οποία θυσίασαν οι γονείς της στο Δράκοντα για να εξευμενίσουν τις Νύμφες Νηρηίδες, μετά την προσβολή που τους έκανε η Κασσιόπη, να καυχηθεί ότι ήταν ωραιότερη από αυτές.Οι γονείς της Ανδρομέδας, θέλοντας και μη, την αλυσόδεσαν σε βράχια κοντά στη θάλασσα, για να την κατασπαράξει ο Δράκοντας. Εκεί τη συνάντησε ο Περσέας, που ιππεύοντας τον Πήγασο επέστρεφε από τη χώρα των Γοργόνων στη Σέριφο- ο δρόμος του για να σώσει την Ανδρομέδα είναι ο Γαλαξίας μας.

Ο Περσέας, αφού εξολόθρευσε τον Δράκοντα απολιθώνοντας τον, έσωσε την Ανδρομέδα, την οποία ερωτεύτηκε. Μετά ο Περσέας ζήτησε από τους γονείς της την άδεια να την παντρευτεί και να την πάρει μαζί του στη Σέριφο, πράγμα που εκείνοι δεν αρνήθηκαν. Ο μόνος που αντιτάχθηκε σε αυτό ήταν ο Φινέας, ο αδελφός του Κηφέα, που ήθελε την Ανδρομέδα για γυναίκα του. Ο Φινέας λοιπόν προσπάθησε με τους άνδρες του να εμποδίσει την αναχώρηση του Περσέα και της Ανδρομέδας. Ο ήρωας, για να τους αποφύγει, τους έδειξε το κεφάλι της Μέδουσας που τους πέτρωσε όλους. Τελικά, ιππεύοντας το φτερωτό Πήγασο, οι δύο ερωτευμένοι πέταξαν ως τη Σέριφο. Εκεί ο ήρωας βρήκε την μητέρα του, τη Δανάη, και τον προστάτη τους, το Δίκτυ, να ικετεύουν τους θεούς στο ναό, για να αποφύγουν την οργή του Πολυδέκτη, επειδή η Δανάη τον απέρριψε. Έξαλλος ο Περσέας, αφού εξουδετέρωσε τον μηχανορράφο Πολυδέκτη πετρώνοντάς τον, έβαλε στο θρόνο της Σερίφου τον σύμβουλο και προστάτη τους, το Δίκτυ. Κατόπιν, με την μητέρα του και με τη γυναίκα του επέστρεψαν στο Άργος, αφού πρώτα παρέδωσε τα φτερωτά σανδάλια στον Ερμή και την περικεφαλαία στις Νύμφες, που την επέστρεψαν στον Άδη. Ακόμα, ελευθέρωσε τον φτερωτό Πήγασο, που από τότε εγκαταστάθηκε στον Όλυμπο. Το κεφάλι της Μέδουσας το χάρισε στην προστάτιδα του θεά Αθηνά, που το έβαλε στη μέση της ασπίδας της και έτσι πέτρωνε τους εχθρούς της.

Όταν οι τρεις τους εγκαταστάθηκαν στο Άργος, ο παππούς του, ο Ακρίσιος, που θυμόταν τον παλιό χρησμό, κατέφυγε στη Λάρισα, όπου πήγε αμέσως και ο Περσέας, παρακαλώντας τον να γυρίσει πίσω, αφού δεν είχε σκοπό να του κάνει κακό. Παππούς και εγγονός συμφιλιώθηκαν. Τότε ο βασιλιάς της Λάρισας Τευταμίδης διοργάνωσε αθλητικούς αγώνες, για να τιμήσει τους επίσημους φιλοξενούμενους του. Ο Περσέας έλαβε μέρος στον αγώνα της δισκοβολίας. Όμως ο δίσκος που πέταξε τραυμάτισε άθελα του τον παππού του στο πόδι. Ο Ακρίσιος πέθανε από το τραύμα αυτό και έτσι, εκπληρώθηκε ο χρησμός.

Ο Περσέας περίλυπος επέστρεψε στο Άργος και μη θέλοντας πια να βασιλέψει στο θρόνο του παππού του, που άθελα του σκότωσε, έπεισε το βασιλιά της Τίρυνθας Μεγαπένθη, ανιψιό του Ακρισίου, να ανταλλάξουν τα βασίλεια τους. Ο Μεγαπάνθης δέχτηκε, και έτσι ο Περσέας έγινε βασιλιάς της Τίρυνθας. Στην Τίρυνθα μεγάλωσαν τα οκτώ παιδιά του Περσέα και της Ανδρομέδας: Ο Ηλεκτρύων (πατέρας της Αλκμήνης), ο Αλκαίος (πατέρας του Αμφιτρύωνα), ο Σθένελος (πατέρας του Ευρυσθέα), ο Έλειος, ο Μήστορας, Ο Πέρσης και οι κόρες τους Αυτόχθη και Γοργοφόνη (μητέρα του Τυνδάρεω και του Αφαρέα).

Ο Πέρσης εγκαταστάθηκε στην Αιθιοπία, μια και ο παππούς του ο Κηφέας δεν είχε άλλους αρσενικούς απογόνους. Λέγεται ότι από αυτόν κατάγονται οι Πέρσες και ότι οι βασιλιάδες της Περσίας είναι απόγονοι του. Ο Περσέας θεωρείται ο ιδρυτής των θρυλικών Μυκηνών και της Μιδέας, αρχαιότατης πόλης κοντά στην Τίρυνθα. Από τη θεϊκή γενιά του κατάγονται οι Διόσκουροι, οι Αφαρείδες και ο θρυλικός Ηρακλής, ο μεγαλύτερος ήρωας της Μυθολογίας.

Η Ανδρομέδα λεγόταν και Κηφηίς (ως κόρη του Κηφέα) και Περσέα (ως γυναίκα του Περσέα). Στους ουράνιους χάρτες παριστάνεται αλυσοδεμένη, ως θυσία στον Δράκοντα. Γι' αυτό οι Άραβες αστρονόμοι, επηρεασμένοι από τις εικόνες αυτές, την ονόμασαν: "Ελ Μαρά ή Ελ Μουσαλσελά", που σημαίνει αλυσοδεμένη γυναίκα. Κασσιόπη 

Οι αρχαίοι Έλληνες φαντάζονταν τον αστερισμό αυτό σαν το θρόνο της βασίλισσας Κασσιόπης, συζύγου του βασιλιά της Αιθιοπίας Κηφέα και μητέρας της Ανδρομέδας. Πραγματικά, αν στα 5 πιο λαμπρά άστρα της Κασσιόπης προσμετρηθεί και το 4ου μεγέθους άστρο και της Κασσιόπης, το σύμπλεγμα των 6 άστρων μοιάζει σαν θρόνος πάνω στον οποίο υποτίθεται πως καθόταν η μυθική βασίλισσα.

Δράκων 

 Ο Δράκοντας ήταν μια διαρκής απειλή για τους υπηκόους του Κηφέα και της Κασσιόπης. Μετά από θυσίες στον Ποσειδώνα και παρακλήσεις στις Νηρηίδες, αυτές δέχτηκαν, μετά το χρησμό και του Άμμωνα, να αποσυρθεί ο Δράκοντας, αν ο Κηφέας και η Κασσιόπη θυσίαζαν σ' αυτόν ό,τι πολυτιμότερο είχαν στον κόσμο: τη μονάκριβη θυγατέρα τους, την Ανδρομέδα. Έτσι, λοιπόν, προσφέρθηκε θυσία στο Δράκοντα, αλλά της έσωσε τη ζωή, ο Περσέας, που σκότωσε το τέρας.
Υπάρχουν βέβαια και άλλες μυθολογικές εκδοχές που σχετίζονται με τον αστερισμό του Δράκοντα.Μια άλλη εκδοχή, ίσως η επικρατέστερη, τον θέλει να είναι ο Λάδωνας, το φοβερό θηρίο που φύλαγε τα χρυσά μήλα στον κήπο των Εσπερίδων σαν άγρυπνος φρουρός. Έτσι δικαιολόγησαν οι αρχαίοι Έλληνες το ότι είναι αειφανής αστερισμός. Τον Δράκοντα αυτόν τελικά τον σκότωσε ο Ηρακλής, για να πάρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων (στον 11ο άθλο του). Τότε η θεά Ήρα, η αντίπαλος του Ηρακλή, τοποθέτησε τον σκοτωμένο Δράκοντα σαν αστερισμό στον ουρανό κοντά στο Βόρειο Πόλο του.
Ένας ακόμη μύθος θέλει το Δράκοντα σύμμαχο των Γιγάντων στη μάχη τους με τους θεούς του Ολύμπου. Τον Δράκοντα αυτόν τον άρπαξε στη Γιγαντομαχία η θεά Αθηνά και τον τοποθέτησε σαν αστερισμό στον ουρανό, για να μην μπορεί να βλάψει πια τους Ολύμπιους θεούς.
Κατ' άλλους παριστάνει τον Δράκοντα που σκότωσε ο Κάδμος, του οποίου τα δόντια έσπειρε και βγήκαν οπλισμένοι άντρες.
Η τελευταία εκδοχή τον θέλει να παριστάνει τη Λερναία Ύδρα, αν και γι' αυτήν υπάρχει ο αστερισμός της Ύδρας. Το τέρας αυτό το σκότωσε ο Ηρακλής στο 2ο άθλο του και η ήρα το τοποθέτησε στον ουρανό σαν αστερισμό. Η τελευταία εκδοχή οφείλεται στο ότι ο Ηρακλής σαν αστερισμός φαίνεται να γονατίζει προς αυτή και το κεφάλι του τέρατος να τον πλησιάζει.
Πάντως, ο Δράκοντας είναι ο τιμωρός της Κασσιόπης, που έχει καταδικαστεί για την αλαζονεία της να περιστρέφεται γύρω από τον πόλο του ουρανού αιώνια, χωρίς να μπορεί να δύσει, να ξεκουραστεί και να λουστεί στα νερά του Ωκεανού. Ο Κηφέας, ο σύντροφός της, περίλυπος, την ακολουθεί και συμμερίζεται την αιώνια φοβερή της ατυχία. Έτσι οι αρχαίοι Έλληνες δικαιολόγησαν το γεγονός ότι οι δυο αυτοί αστερισμοί είναι αειφανείς.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τον ονόμαζαν Κροκόδειλο, προς τιμή του ιερού ερπετού του Νείλου.
Πήγασος 

 Ο Πήγασος ήταν το φτερωτό αθάνατο άλογο της Μυθολογίας, που ονομάστηκε έτσι μια και είχε γεννηθεί κοντά στις Πηγές του Ωκεανού, από την ένωση του Ποσειδώνα με τη Γοργόνα Μέδουσα. Ξεπήδησε από το σώμα της μάνας του Μέδουσας μαζί με το Χρυσάορα, όταν ο Περσέας της έκοψε το κεφάλι, και τρεφόταν με φλόγες. Τον Πήγασο, μόλις ξεπήδησε από το σώμα της Μέδουσας, τον ίππευσε ο Περσέας, για να φτάσει στην Αιθιοπία και να σώσει από τα δόντια του Δράκοντα την όμορφη Ανδρομέδα. Κατόπιν, ο Περσέας τον άφησε ελεύθερο και ο Πήγασος εγκαταστάθηκε στον Όλυμπο, όπου, κατά τον Ησίοδο, μετέφερε τον κεραυνό από το εγαστήρι του Ηφαίστου στο ανάκτορο του Δία. Αργότερα η θεά Αθηνά τον προσέφερε στις Μούσες, και από τότε ο Πήγασος κατοικούσε μαζί τους στο όρος Ελικώνα. Επειδή συνδέθηκε με τις Μούσες και τον Απόλλωνα, ο Πήγασος εθεωρείτο το σύμβολο της ποιητικής έμπνευσης. Κατά τη Μυθολογία, ο ίππος αυτός της βροντής, που παριστάνεται να βγαίνει μέσα από τα σύννεφα, όταν χτυπούσε με τις οπλές του τη γη, ανέβλυζε νερό. Έτσι πάνω στον Αγροκόρινθο ανέβλυσε η πηγή Πειρήνη και στον Ελικώνα οι πηγές Αγανίππη και Ιπποκρήνη. Ειδικά το νερό της Ιπποκρήνης, μια και η πηγή βρισκόταν στην περιοχή του ιερού των Μουσών, είχε την ιδιότητα να ανανεώνει την έμπνευση των ποιητών, όταν το έπιναν. Η μυθολογική μας παράδοση αναφέρει ότι στη συνέχεια τον ημέρωσε ο ήρωας Βελλεροφόντης, τη στιγμή που ο Πήγασος έπινε νερό στην Πειρήνη, με τη βοήθεια του Ποσεδώνα και των χρυσών ηνίων που του χάρισε η Αθηνά. Καβάλα στον Πήγασο ο ήρωας σκότωσε τη Χίμαιρα, ένα άγριο θηρίο με κεφάλι λιονταριού, ουρά δράκοντα και σώμα κατσίκας, που έβγαζε φλόγες από τα ρουθούνια του. Ο Βελλεροφόντης, γιος του Γλαύκου, του βασιλιά της Εφύρας (Κορίνθου), γεμάτος έπαρση μετά το φόνο της χίμαιρας, θέλησε καβάλα στο φτερωτό Πήγασο να πετάξει μέχρι την κατοικία των θεών στον Όλυμπο και να πάρει μια θέση ανάμεσα στους αθανάτους. Ο Δίας τότε θύμωσε πολύ και έστειλε τον οίστρο στον Πήγασο, που αφηνίασε από τα τσιμπήματα του εντόμου και έριξε το Βελλεροφόντη στη γη, ενώ ο ίδιος διέσχισε τους αιθέρες και ξαναγύρισε στον Όλυμπο. Ο μύθος του Πήγασου και του Βελλεροφόντη ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες. Έτσι, στο μουσείο Σπάντα της Ρώμης σώζεται ένα ωραίο ανάγλυφο που βρέθηκε στην Ιταλία, αντίγραφο αρχαίου κορινθιακού νομίσματος, που παριστάνει το Βελλεροφόντη να ποτίζει νερό τον Πήγασο.


Υδροχόος

 Ο Υδροχόος παριστάνει τον Γανυμήδη, τον ωραιότερο νέο της αρχαιότητας, που τον άρπαξε ο Δίας, για να τον κάνει οινοχόο του στον Όλυμπο και να παίρνουν από τα χέρια του αυτός και οι άλλοι θεοί το κρασί και το νέκταρ.
Τρία άστρα του αστερισμού παριστάνουν την Υδρία που κρατάει στα χέρια του ο Γανυμήδης. Από το στόμιο της χύνεται νερό προς τον γειτονικό αστερισμό του Νότιου Ιχθύος.
Ο Γανυμήδης ήταν γιος του Τρώα και της Καλλιρρόης και ο ωραιότερος άντρας που γέννησε η Φύση. Ο Δίας ζήλεψε την ομορφιά του παλικαριού και με τη μορφή του αετού του άρπαξε τον θνητό Γανυμήδη, για να του χαρίσει την αιώνια ομορφιά και αθανασία. Στον απαρηγόρητο πατέρα του, τον Τρώα, ο Δίας χάρισε τα περίφημα άλογα του, αυτά που στη συνέχεια έγιναν η αιτία να θανατωθεί από τον Ηρακλή ο βασιλιάς της Τροίας, ο Λαομέδοντας. Ο Δίας εγκατέστησε το Γανυμήδη στον Όλυμπο ως οινοχόο των θεών, γεγονός που προκάλεσε την ζήλεια της Ήρας, αλλά και της κόρης της Ήβης, η οποία ήταν μέχρι τότε οινοχόος των θεών. Οι συνεχείς πιέσεις αυτών των δυο γυναικών ανάγκασαν τον Δία να μεταμορφώσει τον νεαρό ευνοούμενό του στον αστερισμό του Υδροχόου, χαρίζοντας του αιώνια αθανασία. Ιχθείς

 Σύμφωνα με τη μυθολογία μας, οι δυο Ιχθύες παριστάνουν την Αφροδίτη και τον΄Ερωτα, που εγκατέλειψαν τον Όλυμπο μαζί με τους άλλους θεούς και κατέφυγαν στην Αίγυπτο, κατα τη διάρκεια της Γιγαντομαχίας. Εκεί μεταμορφώθηκαν σε ζώα, για να γλιτώσουν από την καταδίωξη του Γίγαντα Τυφωέα ή Τυφώνα, γιού του Τάρτατου και της Γης. Η Αφροδίτη και ο γιος της, ο Έρωτας, μετά από πολλές περιπλανήσεις έφτασαν στον ποταμό Ευφράτη. Κι εκεί όμως τους βρήκε ο Τυφώνας. Τρομαγμένοι οι δυο θεοί μέσα στο ποτάμι, μεταμορφωμένοι σε ψάρια, που κατα τη μυθολογία παριστάνουν τον αστερισμό των Ιχθύων.
Σε άλλη παρόμοια εκδοχή, οι Ιχθύες είναι τα δυο ψάρια που οδήγησαν τη θεϊκή δυάδα σε ασφαλές καταφύγιο, όταν έπεσαν στον Ευφράτη, για να σωθούν από το Γίγαντα Τυφώνα που τους κυνηγούσε. Οι θεοί, από την ευγνωμοσύνη τους, τοποθέτησαν τα δυο αυτά ψάρια στον ουρανό και σχηματίστηκε έτσι το ζώδιο των Ιχθύων.
Κατά μια άλλη εκδοχή, οι δυο Ιχθύες είναι τα δυο δελφίνια που συνόδευαν πάντα τον θεό της θάλασσας Ποσειδώνα στις διάφορες μετακινήσεις του. 

 
ξένη μυθολογία

μύθοι Ινδιάνων
Αστερισμοί του Ωρίωνα και της Μεγάλης Άρκτου
Ο Δημιουργός έφτιαξε τον κόσμο από την Ανατολή προς τη Δύση, δίνοντας διαφορετικές γλώσσες στον κόσμο καθώς προχωρούσε. Πέρασε και από το Puget Sound, και εκεί του άρεσε τόσο πολύ που σταμάτησε την δημιουργία και έδωσε τις υπόλοιπες γλώσσες με τη μια.
Ο καινούργιος αυτός κόσμος δεν άρεσε καθόλου στους ανθρώπους, γιατί ο ουρανός ήταν τόσο χαμηλός που χτυπούσαν τα κεφάλια τους συνέχεια. Οι αρχηγοί τους συναντήθηκαν και αποφάσισαν ότι ο ουρανός έπρεπε να σπρωχτεί πιο πάνω. Οι άνθρωποι μαζεύτηκαν και με τη βοήθεια γιγαντιαίων ελάτων, έσπρωξαν με όλη τους τη δύναμη. Συντόνισαν τις προσπάθειές τους χρησιμοποιώντας την παγκόσμια λέξη "για - χου ! " που σημαίνει "σπρώξτε !". Καθώς όλοι έσπρωχναν τον ουρανό, μερικοί κυνηγοί, και τρία ελάφια ήταν πάνω σε ένα ψηλό βουνό. Τυχαία είχαν μείνει εκεί πάνω και έτσι μεταμορφώθηκαν σε αστέρια του αστερισμού της Μεγάλης Άρκτου. Επίσης την ίδια τύχη είχε ένα ψάρι και μερικοί άντρες σε δύο κανό, που έγιναν ο αστερισμός του Ωρίωνα.
Αστερισμοί του Αρκτούρου και του Βόρειου Στέμματος 

 Μια μέρα ένας Ινδιάνος που τον έλεγαν Άλγκον (Λευκό Γεράκι), ανακάλυψε ένα κυκλικό μονοπάτι από ανθρώπινα χνάρια. Κρύφτηκε σε ένα κοντινό θάμνο και περίμενε. Μετά από λίγο άκουσε μια θεϊκή μουσική από τον ουρανό, και στρέφοντας το κεφάλι ψηλά είδε ένα μαγικό καλάθι που είχε μέσα του δώδεκα όμορφες αδερφές, να πλησιάζει προς τα κάτω. Σαν έφτασαν στη γη, κατέβηκαν στο κυκλικό μονοπάτι, και άρχισαν να χορεύουν πανέμορφους μαγικούς χορούς.
Ο Άλγκον αμέσως ερωτεύτηκε την πιο μικρή από τις κοπέλες, ένα λεπτοκαμωμένο και ντελικάτο πλάσμα. Προσπάθησε να την πιάσει αλλά αυτή του ξέφυγε με τις υπόλοιπες νεράιδες στον ουρανό. Ο κυνηγός όμως δεν πτοήθηκε και την επόμενη μέρα μεταμορφώθηκε σε ποντίκι, κρύφτηκε στην κουφάλα ενός δέντρου μαζί με άλλα ποντίκια και περίμενε. Οι ουράνιες αδερφές εμφανίστηκαν και πάλι και άρχισαν να χορεύουν. Όταν αντιλήφθηκαν τα ποντίκια άρχισαν να τα κυνηγούν. Η μικρότερη κυνήγησε τον Άλγκον, ο οποίος όταν η Αστροκόρη τον πλησίασε αρκετά πήρε την ανθρώπινη μορφή του και την έπιασε. Όταν ο Ινδιάνος έφτασε σπίτι του, παντρεύτηκε αμέσως τη νεράιδα και γρήγορα κέρδισε την αγάπη της γιατί ήταν καλός και ευγενικός.
Η Αστροκόρη όμως αν και αγαπούσε τον άντρα της, δεν μπορούσε να ξεχάσει τους δικούς της. Μια μέρα που την κυρίεψε νοσταλγία, έφτιαξε ένα καλάθι από λυγαριά, όμοιο με αυτό των αδερφών της, τραγούδησε το μαγικό τους τραγούδι και άρχισε να ανεβαίνει, μαζί με τον γιο της στην Αστροχώρα. Εκεί όλοι χάρηκαν που την ξαναείδαν, όμως αυτός που στεναχωρήθηκε πολύ ήταν ο Άλγκον όταν διαπίστωσε τι είχε συμβεί. Κάθε μέρα πήγαινε στο μαγικό μονοπάτι ελπίζοντας ότι η γυναίκα του θα επέστρεφε. Τα χρόνια όμως περνούσαν και κανένα σημάδι δεν παρουσιαζόταν.
Εν τω μεταξύ η γυναίκα του και το παιδί του σχεδόν τον είχαν ξεχάσει. Όταν όμως το αγόρι μεγάλωσε θέλησε να μάθει ποιος ήταν ο πατέρας του. Έτσι κατέβηκαν κάτω στη γη να συναντήσουν τον Άλγκον και να τον προσκαλέσουν να έρθει κι αυτός στην Αστροχώρα. Αφού τον βρήκαν, αυτός χάρηκε πολύ και δέχτηκε την πρόσκληση. Έτσι μεταμορφώθηκε σε Λευκό Γεράκι και από τότε και έπειτα μπορούσε να ταξιδεύει στον ουρανό για βλέπει την γυναίκα του. Στην ιστορία αυτή ο Άλγκον είναι ο Αρκτούρος, οι δώδεκα αδερφές είναι ο αστερισμός του Βόρειου Στέμματος που όμως είναι ανοιχτός αφού η μικρότερη αδερφή τριγυρνάει με τον Άλγκον.


Αστερισμός των Πλειάδων (1)
Κάποτε υπήρχαν εφτά αδέρφια που εκπαιδεύονταν για να γίνουν πολεμιστές των της φυλής των Σενέκα. Ο θείος τους κάθονταν κοντά τους και χτυπούσε το τύμπανό του μαθαίνοντας τους τον χορό του πολέμου και τους τρόπους των πολεμιστών. Η μητέρα τους όμως στεναχωριόταν που τα αγόρια της θα γίνονταν πολεμιστές. Όταν ολοκληρώθηκε η εκπαίδευση τους και ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν για τον πόλεμο, τα αδέρφια χόρεψαν, σύμφωνα με το έθιμο γύρω από την κολώνα του πολέμου και πήγαν στην μητέρα τους να ζητήσουν το αποξηραμένο κρέας που θα έπαιρναν για το ταξίδι τους. Η μητέρα τους όμως αρνήθηκε καθώς ήξερε ότι κάποιοι από τους γιους της ίσως δεν γύριζε ποτέ πίσω. Τρεις φορές χόρεψαν γύρω από την κολώνα του πολέμου και τρεις φορές η μητέρα τους αρνήθηκε να τους δώσει το φαγητό τους. Την τέταρτη φορά ο μεγαλύτερος αδερφός άλλαξε το τραγούδι τους και είπε ένα μαγικό τραγούδι. Καθώς το έλεγε τα αδέρφια άρχισαν να ανεβαίνουν προς τον ουρανό. Η μητέρα τους φοβήθηκε ότι θα τους χάσει και άρχισε να τους παρακαλά να κατέβουν.
Ο μεγαλύτερος αδερφός συγκινήθηκε από τις φωνές της κοίταξε προς τα κάτω και έπεσε σαν πεφταστέρι δίπλα στη μητέρα του. Αυτή έτρεξε στο σημείο που έπεσε και τον έψαξε στην τρύπα που δημιούργησε το φλεγόμενο άστρο. Η τρύπα όμως ήταν πολύ βαθιά και δεν υπήρχε τίποτε μέσα της. Κοίταξε προς τα πάνω και είδε ότι οι υπόλοιποι γιοι της είχαν γίνει ένας κύκλος από έξι αστέρια που χόρευαν συνέχεια γύρω από την κολώνα του πολέμου στον ουρανό. Η γυναίκα έχτισε με τα χέρια της ένα σπίτι πάνω από την τρύπα που έγινε στο έδαφος. Από την τρύπα φύτρωσε ένα δέντρο τόσο ψηλό όσο ο πρωτότοκος γιος της. Όταν ένας κυνηγός έκοψε το δέντρο για να δει αν ο χυμός του ήταν τόσο γλυκός, αντί για χυμό έτρεξε αίμα. Η μάνα έδεσε το κόψιμο, έμεινε με το δέντρο και του τραγουδούσε κάθε βράδυ το τραγούδι που έλεγε στον μεγάλο γιο της όταν αυτός ήταν μωρό. Την άνοιξη το δέντρο ξεπέταξε δέσμες από φτερά σαν αυτά που διακοσμούσαν την πολεμική φορεσιά του γιου της. Τα φτερά όμως αυτά ήταν από ξύλο και ήταν οι σπόροι μιας νέας ράτσας δέντρων ένα από τα οποία είναι το πεύκο. Από τα πεύκα οι Σενέκα χρησιμοποιούσαν τον χυμό τους στην κατασκευή κανό και σκοινιών. Οι δέσμες των φτερών σήμερα έγιναν οι κώνοι των πεύκων που ξέρουμε.
Όταν η μητέρα του πεύκου γέρασε και πέθανε, μαζί της πέθανε και το πρώτο πεύκο, και τότε το πνεύμα του μεγαλύτερου από τα αδέρφια πήγε μαζί τους στον ουρανό. Κάθε βράδυ τα Εφτά Αδέρφια (Πλειάδες) ξανά μαζί, χορεύουν ψηλά πάνω από το σπίτι που βρίσκεται το Συμβούλιο των Σενέκα.


Αστερισμός των Πλειάδων (2) 

Κάποτε, εφτά νεαρές κοπέλες (Πλειάδες) ενώ έπαιζαν απομακρύνθηκαν χωρίς να το καταλάβουν από το χωριό τους. Μια αγέλη από αρκούδες τις είδε και άρχισε να τις κυνηγάνε. Οι εφτά μικρές βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση: ήταν πολύ μακριά για να γυρίσουν πίσω στο χωριό τους και πολύ αργές για να ξεφύγουν από τα ζώα. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να ανέβουν στην κορυφή ενός μικρού βράχου και να προσευχηθούν στο βράχο να τις σώσει.
Οι νεαρές κοπέλες είχαν αγνή καρδιά και έτσι το πνεύμα του βράχου άκουσε την προσευχή τους. Ξαφνικά η πέτρα άρχισε να ανυψώνεται, μεταφέροντας τις εφτά κοπέλες στον ουρανό. Οι αρκούδες χίμηξαν στην πέτρα και άρχισαν να σκαρφαλώνουν προς την κορυφή που βρίσκονταν οι νεαρές, αλλά δεν μπόρεσαν να τις φτάσουν. Ο βράχος έφτασε τελικά πολύ ψηλά, και όταν σταμάτησε οι εφτά μικρές αδερφές βρήκαν τις θέσεις τους στο ουράνιο στερέωμα, όπου ακόμη μπορούμε να τις βλέπουμε. Η πέτρα που τις έσωσε υπάρχει ακόμα. Οι Kiowa την αποκαλούν Mateo Tipi, αλλά η αγγλική μετάφραση είναι "Πέτρα του Διαβόλου", που βρίσκεται στο Γουαϊόμινγκ.


Αστερισμός των Πλειάδων (3)
Σε παλιές εποχές οι άνθρωποι βασίζονταν πάνω σε ένα σοφό άντρα και σπουδαίο πολεμιστή, τον Long Sash. Κάποτε όταν ήρθαν δύσκολοι καιροί, ζήτησαν από τον Long Sash να τους απελευθερώσει από τα προβλήματά τους. Αυτός τους οδήγησε στο Ατέλειωτο Μονοπάτι, τον Γαλαξία.
Δεν είχε περάσει πολύς καιρός και οι άνθρωποι κουράστηκαν και άρχισαν να γκρινιάζουν. Ο Long Sash σταμάτησε κοντά στα δύο λαμπερά άστρα που οι λευκοί καλούν Δίδυμοι και απαίτησε από τους ανθρώπους να τον ακολουθούν γαλήνια ή αν δεν θέλουν να φύγουν. Οι άνθρωποι ονόμασαν το σημείο όπου σταμάτησαν "Τόπο της Απόφασης" και συμβολίζεται από τον αστερισμό του Καρκίνου. Αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον αρχηγό τους, αλλά μετά από ένα μακρύ, σχεδόν ατέλειωτο ταξίδι, ξανάρχισαν να διαμαρτύρονται και να αμφιβάλουν για τις ικανότητες του Long Sash. Σταμάτησαν και ο Long Sash έβγαλε τα διακοσμητικά φτερά από το κεφάλι του. Οι άνθρωποι ονόμασαν το σημείο που σταμάτησαν για δεύτερη φορά "Τόπο της Αμφιβολίας". Στο σημείο εκείνο ο Long Sash αφού μπήκε σε έκσταση είδε ένα όνειρο και τελικά οδήγησε τους ανθρώπους στη "Μέση Χώρα", όπου εγκαταστάθηκαν και έζησαν αιώνια.
Ο Long Sash ζει και αυτός εκεί, στα άστρα του Ωρίωνα. Ακόμη και σήμερα το φτερωτό κάλυμμα του κεφαλιού του μπορεί να το δει κανείς στο αστρικό σμήνος που άλλοι καλούν σαν "Εφτά Αδερφές" ή "Πλειάδες" .


Το αστέρι του Βορρά.
Σε μια πάρα πολύ μακρινή εποχή, όταν ο κόσμος ήταν ακόμα πολύ νέος, οι Άνθρωποι του Ουρανού ήταν τόσο ανήσυχοι και ταξίδευαν τόσο πολύ που άφηναν τα ίχνη τους στον ουρανό. Στην εποχή μας αν κοιτάξουμε τον ουρανό σ' όλη τη διάρκεια της νύχτας μπορούμε να δούμε πια πορεία ακολούθησαν. Όμως ένα αστέρι δεν ταξιδεύει. Αυτό είναι το Άστρο του Βορρά. Δεν μπορεί να μετακινηθεί. Παλιά όταν βρίσκονταν στη Γη είχε το όνομα Na-gah, το βουνίσιο πρόβατο, ο γιος του Shinoh. Ήταν γενναίος, τολμηρός και θαρραλέος. Ο πατέρας του δε, ήταν τόσο περήφανος και αγαπούσε τόσο πολύ τον γιο του, που του κρέμασε μεγάλα σκουλαρίκια και από τις δυο πλευρές του κεφαλιού του για να φαίνεται αξιοσέβαστος και μεγαλοπρεπής. Κάθε μέρα ο Na-gah σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε. Κυνηγούσε τα πιο ψηλά βουνά, τα σκαρφάλωνε, ζούσε πάνω τους και ήταν ευτυχισμένος.
Κάποια φορά βρήκε μια πολύ υψηλή κορφή. Οι πλαγιές της ήταν απότομες και λείες, με την κορφή να φτάνει ως τα σύννεφα . Ο Na-gah κοίταξε προς τα πάνω και είπε: "Αναρωτιέμαι τι να υπάρχει εκεί πάνω. Θα σκαρφαλώσω ως το πιο ψηλό σημείο". Το βουνό αυτό όμως τον δυσκόλεψε πολύ γιατί δεν έβρισκε μια χαραμάδα για να γραπωθεί. Τελικά βρήκε μια μεγάλη ρωγμή σε ένα βράχο, μπήκε μέσα και άρχισε να ανεβαίνει. Το περιβάλλον ήταν τόσο σκοτεινό και τρομαχτικό που ο Na-gah για πρώτη φορά στη ζωή του φοβήθηκε, αλλά συνέχισε την πορεία του. Μετά από πολύ προσπάθεια και κούραση είδε ένα αμυδρό φως, σημάδι ότι κόντευε στην έξοδο. "Τώρα είμαι χαρούμενος," φώναξε. "Χαίρομαι που ανέβηκα από την σκοτεινή τρύπα." Κοιτάζοντας γύρω του έμεινε άναυδος από το θέαμα, γιατί διαπίστωσε ότι ήταν πάνω σε μια κορφή, τόσο στενή που με δυσκολία μπορούσε να στρίψει και τόσο ψηλή που ζαλιζόταν. Δεν μπορούσε να μετακινηθεί και έτσι άρχισε να μονολογεί:
"Εδώ θα μείνω μέχρι να πεθάνω," είπε. "Ανέβηκα όμως στο βουνό μου!" Όταν τον είδε ο πατέρας του τον λυπήθηκε και τον μεταμόρφωσε σε ένα αστέρι που θα μπορούσαν όλοι να το δουν. Έτσι ο Na-gah έγινε το άστρο που κάθε άνθρωπος μπορεί να δει. Είναι το μόνο άστρο που δεν αλλάζει θέση τη νύχτα. Γι αυτό αποκαλείται "το Σταθερό Αστέρι". Και επειδή πάντοτε δείχνει προς την πραγματική κατεύθυνση του Βορρά, καλείται και "το Άστρο του Βορρά". Εκτός από τον Na-gah υπάρχουν και άλλα βουνίσια πρόβατα στον ουρανό. Είναι η "Μικρή Άρκτος" και η "Μεγάλη Άρκτος". Και αυτές βρήκαν το μεγάλο βουνό που τους κάλεσε στην περιπέτεια. Είδαν τον Na-gah στην κορφή και θέλησαν να τον φτάσουν. Έτσι ο Shinoh, ο πατέρας του Πολικού Αστέρα, τα μετέτρεψε σε άστρα που στον ουρανό φαίνονται να βρίσκονται στους πρόποδες του μεγάλου βουνού. Αυτά πάντα ταξιδεύουν. Στριφογυρίζουν γύρω απ' το βουνό προσπαθώντας να ανακαλύψουν το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή...



η επιστημονική εξήγηση
Πώς γεννιούνται τα αστέρια?
Όταν γεννιούνται τα αστέρια, σχηματίζονται από τα αέρια και τη σκόνη του διαστήματος. Αυτά τα υλικά είναι η μεσοαστρική ύλη. Κάτω από κανονικές συνθήκες δεν μπορούμε να δούμε την μεσοαστρική ύλη, αλλά όταν αυτή φωτίζεται από ένα θερμό, φωτεινό αστέρι, τότε σχηματίζει λαμπρά νεφελώματα με κοκκινωπό ή ροζ χρώμα.
Η ΑΡΧΗ
Γιατί γεννιούνται τα αστέρια? Μια θεωρία λέει πως όταν ένα νέφος από μεσοαστρική ύλη διασταυρώνεται με τη σπείρα ενός γαλαξία, τότε σχηματίζονται πυκνώματα ύλης μέσα σε αυτό. Οι βαρυτικές δυνάμεις μέσα στα πυκνώματα τα κάνουν να συστέλλονται, με αποτέλεσμα να σχηματίζονται οι πρωτοαστέρες.
ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ
Στο κέντρο ενός πρωτοαστέρα η θερμοκρασία μπορεί να φτάσει σε μερικά εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου. Σε τέτοιες θερμοκρασίες αρχίζουν να συμβαίνουν πυρηνικές συντήξεις. Η ενέργεια που απελευθερώνεται από αυτές τις αντιδράσεις εμποδίζει τον πρωτοαστέρα να συρρικνωθεί περαιτέρω. Ένα αστέρι μόλις έχει γεννηθεί. Τα υπολείμματα του αρχικού νέφους σχηματίζουν έναν επίπεδο δίσκο ο οποίος περιστρέφεται γύρω από το αστέρι. Μερικές φορές αυτή η ύλη συμπυκνώνεται και σχηματίζει πλανήτες γύρω από το νεοσχηματισμένο αστέρι.

ΠΗΓΗ