Περί των Λιάπηδων και των Αλβανών

Πάρε τους φανατικούς στον γάμο σου να σου πουν και του χρόνου

Πολύ με προβλημάτισε το σχόλιο του ακατατόπιστου αλλά φανατικού αναγνώστη για το κείμενο μου για τους άτακτους και αλλογενείς κατσαπλιάδες Λιάπηδες.

Λοιπόν.

1)Δεν υπάρχουν Αλβανοί. Αυτό είναι επικοινωνιακό κόλπο του Πάπα-μάπα.

 Ο λαός που ζούσε στα βόρεια της Ηπείρου, αυτοαποκαλούνται Σκιπιτάρ, και για τους γείτονες τους, ήσαν Τσίπταροι η Σσίπταροι. Η Αλβανία και οι Αλβανοί, ήσαν και είναι στην Κασπία, στο σημερινό Αζερμπαϊτζάν, και έχουν απομείνει περίπου 5000 που είναι Ορθόδοξοι. Οι Σκιπιτάροι είναι τόσο «Αλβανοί», όσο και οι γυφτοσκοπιανοί «Μακεδόνες». Επομένως κανείς μας δεν πρέπει να μιλάει για Αλβανούς αλλά μόνο για Τσίπταρους. Πλαστογραφία είναι και ο ισχυρισμός ότι το όνομα Σκίπταροι εμφανίζεται μετά τον Γεώργιο Καστριώτη (που οι Τούρκοι τον είπαν Αλέξανδρο (Ισκάνταρ μπέη), και οι σύγχρονοι Σκεντέρμπεη), επειδή είχε σαν λάβαρο τον βυζαντινό δικέφαλο αετό.

2) Οι «Αρβανίτες» πρωτοαναφέρεται στην Ιστορία του Μιχαήλ Ατταλειάτη ως υποτελείς του Δούκα του Δυρραχίου Νικηφόρου Βασιλάκη,(τέλη 1078 ή αρχές 1079), και αργότερα στην «Αλεξιάδα» της Άννας Κομνηνής, αναφέρονται οι Αρβανίτες από το Άρβανον που πολέμησαν για την απόκρουση της εισβολής των Νορμανδών , υπό τον πατέρα της Αλέξιο Α' (1081 – 1118). Το Άρβανο είναι η βυζαντινή ονομασία της περιοχής μεταξύ της Χειμάρας, της Αυλώνας, του Τεπελενίου, του Αργυροκάστρου και του Δέλβινου. Οι Αρβανίτες και η Αρβανιτιά προέρχονται από το Άρβανο, και όχι το Αρβανο από την Αρβανιτιά. Οι Αρβανίτες δεν έχουν καμιά φυλετική ή άλλη σχέση με τους Τσίπταρους (Αλβανούς). Οι Αρβανίτες δεν είναι ούτε Σκιπιτάροι ούτε «Αλβανοί». Η λέξη Σκιπτάρ είναι παντελώς άγνωστη στο κύριο σώμα των Αρβανιτών της Ελλάδας. Και άλλο Αρβανίτης και άλλο Αρβανούτ ή Αρναούτ. Το Άρβανο, όπως και η Φρυγία, η Παφλαγονία, και η Ισαυρία, προσέφερε στρατιώτες στο Βυζάντιο. Ο Θεόδωρος Σγουρός ο βυζαντινός άρχοντας του Ναυπλίου και ο γιός του Λέοντας ήσαν συγγενείς των Μπούα. Ο μέγας στρατηγός των Ενετών, Μερκούριος Μπούας (επιλεγόμενος και Σπάθας-Σπάτα) ήταν γιος του Θεόδωρου Μπούα, αξιωματούχου στην αυλή των Δεσποτών του Μυστρά, και είχε γεννηθεί στο Ναύπλιο.

3) Γενεές επί γενεών λούστρων, ρουφιάνων, πλαστογράφων , που υπηρετούν το ιουδαϊκό δόγμα Μάρξ περί εξαφανίσεως των Ελλήνων ,προσπαθούν να παραστήσουν τους άτακτους κλεφτοκοτάδες Λιάπηδες σαν απογόνους των Λαπήθων, και τις βυζαντινές αριστοκρατικές οικογένειες του Άρβανου σαν «αλβανικές».Για αυτό δεν λένε ο Μπούας, αλλά ο «Μπούα». Οι Μπούηδες ή Μπουαίοι (που κατά τον Π. Αραβαντινό ήσαν Βλάχοι )οι Μαζαρακαίοι, οι Σπάθα (Σπάτα), οι Ζαβιτσιάνοι και οι Λαμπέτες, ήσαν βυζαντινές αριστοκρατικές οικογένειες με στρατιωτική παράδοση όπως οι Φωκάδες, οι Σκληροί, οι Βαρδάνηδες, οι Κομνηνοί κλπ.

Ο Γάλλος διπλωμάτης, πολιτικός συγγραφέας, Philippe de Commynes (1447-1511) «ο πρώτος πραγματικά σύγχρονος συγγραφέας» , «και ο πρώτος μετά την κλασική κριτικός της Ιστορίας , που δεν υπηρετούσε το ιουδαϊκό σενάριο, αναφέρει ότι οι πολυάριθμοι Αρβανίτες που στρατολόγησαν οι Βενετοί ως Stradioti , «ήσαν άπαντες Έλληνες, ελθόντες εκ των πόλεων που κατείχαν οι Βενετοί στην Ελλάδα, άλλοι εκ του Ναυπλίου στην Πελοπόννησο, και άλλοι από το Δυρράχιο». 4) Μετά τον Βυζαντινό εμφύλιο Παλαιολόγων- Καντακουζινών (1341–1347), και την επιδημία Πανούκλας (1347-1350), που ρήμαξαν οι νότιες περιοχές, άρχισε η συστηματική κάθοδος.

Ένα κομμάτι ακολούθησε τον δρόμο προς τα Ιωάννινα την Άρτα και την Αιτωλοακαρνανία, και ένα άλλο διέσχισε την άνω λεκάνη του Αλιάκμονα και διαμέσου Κορυτσάς, Καστοριάς και Γρεβενών έφτασαν στον θεσσαλικό κάμπο, την εποχή που κατέλαβαν την περιοχή οι Σέρβοι. 5) Μετά την μάχη του Κοσσυφοπεδίου,(15 Ιουνίου του 1389), η σερβική εξουσία στην Θεσσαλία και την Ήπειρο κατέρρευσε. Οι Τούρκοι κατέλαβαν την Θεσσαλία το 1393, και οι εγκατεστημένοι εκεί ορθόδοξοι Αρναβίτες και Λιάπηδες άρχισαν να φεύγουν σταδιακά προς το δεσποτάτο του Μυστρά όπου εμφανίστηκαν κατά κύματα το 1404/05 κάπου 10.000 στον Ισθμό της Κορίνθου , «συν γυναιξί και τέκνοις και κτήνεσι» , των οποίων την εγκατάσταση στο Δεσποτάτο επέτρεψε ο δεσπότης Θεόδωρος Παλαιολόγος, επιβάλλοντας την υποχρέωση στρατιωτικής υπηρεσίας. Το 1405 μ.χ ο Φράγκος δούκας της Κεφαλονιάς Κάρολος Τόκκος εισβάλει στην Αιτωλία και διαλύει το ημιαυτόνομο πριγκιπάτο των Μπουά Σγουρού και Σπάτα. 15000 Αρβανίτες και Λιάπηδες φεύγουν και εγκαθίστανται στην δυτική Πελοπόννησο. Ο τελευταίας βυζαντινός ηγεμόνας της Άρτας, ο Μαυρίκιος Μπούας , θα σκοτωθεί μαχόμενος κατά του Τοκκου το 1414.

5) Οι Λιάπηδες δεν ήσαν Αρβανίτες και δεν ήσαν Έλληνες. Λιάπηδες ονομάζονταν οι κάτοικοι της ορεινής, άγονης, και δυσπρόσιτης Λιαπουριάς, (Κουρβελέσι), που εκτείνεται δυτικά του το Άρβανου, και άρχισαν να αναφέρονται με την ονομασία αυτή σε γραπτά κείμενα κατά τον 14ο με 15ο αιώνα. Ακολούθησαν τις φάρες των Αρβανιτών και εγκαταστάθηκαν μαζί τους σε περιοχές της Αττικοβοιωτίας, της Εύβοιας , στην Αργολιδοκορινθία , την Ηλεία, τη Μεσσηνία κλπ. Οι ορθόδοξοι Τόσκοι που ήσαν πολεμιστές , τους περιφρονούσαν ως νυχτοκλέφτες, όχι νυκτομάχους, και τους θεωρούσαν κατώτερους. Είναι γνωστό και το δημώδες ,«Τὸ Σούλι κι ἂν προσκύνησε, κι ἂν τούρκεψεν ἡ Κιάφα,ἡ Δέσπω ἀφέντες Λιάπηδες δὲν ἔκαμε, δὲν κάνει».

Σπύρος Χατζάρας

deltio11