ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Αν κάποιος σου δώσει ένα ποτήρι νερό,  να του δώσεις πίσω μια κανάτα έλεγε η μάνα μου...

Ψάχνω να βρω κάποιον να δώσει αυτό το ποτήρι.... δε βρίσκω, τα χείλη ξεράθηκαν και η ανάσα έγινε αργή. Σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό κι έκρυψαν τον ήλιο, αλλά δε βρέχει να ξεδιψάσω, σκοτεινιάζει μόνο..

 Κοιτάζω γύρω και ψάχνω ως την άκρη του κόσμου ... Βρήκα ένα γυάλινο τοίχο αλλά δε βλέπω από την άλλη πλευρά τι έχει, τα σύννεφα είναι μέχρι κάτω.

 Έχει συννεφιά αλλά και ζέστη πολλή... μοιάζει με κόλαση.

Γύρω δεν ακούγεται τίποτα, ούτε καν πουλιά....

 Πως να ακουστούν εξάλλου αφού με εντολή της κυβέρνησης τα θανάτωσαν όλα γιατί μετέδιδαν ασθένειες σοβαρές κι έπρεπε να μας σώσουν.

 Κάτω είχε άσφαλτο μόνο, ούτε λουλούδια, ούτε δέντρα, ούτε τίποτα. Ότι υπήρχε σε φυτό και ζώο ήταν σε μια φυλασσόμενη από το στρατό περιοχή που δε μπορούσε να πάει κανείς. 

Ήταν ιδιοκτησία μιας φαρμακευτικής  και της τράπεζας. Εκείνες  έφτιαχναν ''τρόφιμα φάρμακα'' κι αποφάσιζαν ποιος και τι θα παίρνει. Το χώμα έχει μικρόβια και τα φυτά παρενέργειες και δεν άφηναν κανέναν άλλο να τα ακουμπήσει για να μην πάθει κακό... 

Όλοι ευγνωμονούσαν την φαρμακευτική και την τράπεζα που φρόντιζαν για το καλό τους.

 Ήθελαν να σώσουν τους ανθρώπους. 

Ήθελα να δω πίσω από τα σύννεφα και χτύπησα το τζάμι μήπως βρω κάποιο αδύνατο σημείο του ... 

Στην άκρη κολλητά με την άσφαλτο είδα να φυτρώνει κάτι... δάκρυα χαράς έτρεξαν από τα μάτια μου κι έπεσαν πάνω του. Άρχισε να θεριεύει! Κι όσο αυτό θέριευε το τζάμι ράγιζε! 

Ακουγόταν ο ήχος του τζαμιού που ραγίζει παντού...άρχισαν να μαζεύονται άνθρωποι ψάχνοντας από που έρχεται ο θόρυβος. 

Ήρθε κι ο στρατός...προσπάθησαν να το ξεριζώσουν αλλά τα δάκρυα μου και μερικών ακόμα φαίνεται πως το προστάτευαν και το δυνάμωναν. 

Ήταν μια Απολλώνια δάφνη που μέσα σε λίγες ώρες έγινε τεράστια και συνέχιζε να μεγαλώνει και να ραγίζει το τζάμι.

Οι περισσότεροι τρόμαξαν... και πως να μην τρομάξουν αφού δεν είχαν δει για πολύ καιρό ζωντανό οργανισμό. Ζούσαμε μέσα σε σκοτάδι και είχαμε πάψει να μιλάμε μεταξύ μας ώστε να θυμόμαστε πως ήταν η ζωή μας πριν.

Τότε άρχισα να ψιθυρίζω ένα παλιό τραγούδι...θα σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε....

Μαζί μου άρχισαν κι άλλοι να τραγουδούν. 

 Όσο ο στρατός έκοβε τα κλαδιά της δάφνης εκείνη ξεπέταγε τα διπλάσια.

 Ο κόσμος κοιτούσε με μάτια ορθάνοιχτα γεμάτα φόβο και τότε οι άνθρωποι που δεν είχαν χάσει τη μνήμη τους άρχισαν να χτυπάνε το ραγισμένο τζάμι που έγινε κομμάτια κι έπεφτε όπως το ντόμινο. 

Ο τόπος πλημμύρισε φως, τα σύννεφα χάθηκαν και πολλοί από τους ανθρώπους ''κάηκαν'' από το φως του ήλιου.

Όσοι απέμειναν άρχισαν να κλαίνε κι εκείνοι, άλλοι από φόβο, άλλοι από χαρά. 

Τα δάκρυα έπεφταν στην άσφαλτο κι όπου έπεφταν κάτι φύτρωνε, έγιναν ποτάμια που ξήλωναν την μαύρη άσφαλτο.

Τότε ακούστηκε ένα βουητό και η γη άρχισε να τρέμει. Ένας δυνατός κρότος κι όλα τα τσιμεντένια κτίρια έπεσαν. Μαζί τους έπεσε και το κτίριο της ψηφιακής διακυβέρνησης . 

Εκεί μέσα ήταν ο μεγάλος μαύρος αρχηγός που μας κρατούσε φυλακισμένους μέσα στον γυάλινο κόσμο. Χάθηκε ...μαζί του χάθηκαν και οι δημιουργοί του. 

Οι άνθρωποι σαν από θαύμα ανέκτησαν τη μνήμη τους!

Την επόμενη μέρα ξύπνησα χαρούμενη .

Ήξερα μέσα μου πως κάτι αλλάζει.

Ετοιμάστηκα να πάω στη δουλειά μου κι όταν βγήκα, λίγο πιο κάτω,  είδα μια μικρή παρέα ανθρώπων να κάθεται στο πάρκο και να τραγουδά το γυάλινο κόσμο.

Πλησίασα κοντά κι εκείνοι με κάλεσαν να καθίσω να τραγουδήσω μαζί τους και με κέρασαν κι εκείνο το ποτήρι νερό.....

ΜΑΤΑ

Μοιραστείτε το άρθρο, με αυτόν τον τρόπο μας επιβραβεύετε.

Ακολουθήστε το newsplanet09.info στο Google News για να ενημερώνεστε για όλα τα τελευταία άρθρα μας.

Fair Notice -Mε επιφύλαξη παντός νόμιμου δικαιώματος:Το newsplanet09 όπως και η σελίδα μας newsplanet09 στο facebook απαγορεύει ρητώς από 9/6/20 οποιαδήποτε επισήμανση ή χαρακτηρισμό των άρθρων του από μη αναγνωρισμένες από το Ελληνικό κράτος, αλλά και τους διεθνείς νόμους προστασίας ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθερίας άποψης και ιδεών από διαδικτυακές οργανώσεις, οι οποίες δεν συνάδουν με το Σύνταγμα & τους νόμους της χώρας μας, και τις οποίες δεν αναγνωρίζουμε.